Κειμενο που μοιραστικε στη Λαμια 1 χρονο μετα την εξεγερση του Δεκεμβρη
Οταν οι σκιες απεκτησαν μορφη…
Να φοβάσαι αυτούς που θέλουν
να ζήσουν τη ζωή τους
ήσυχα κι ωραία…
Είναι αδίστακτοι
Κάποιες στιγμές, η κυρίαρχη λογική παύει να υπάρχει. Επικρατεί μονάχα το συναίσθημα. Πριν από ένα χρόνο. Βράδυ της έκτης Δεκεμβρίου 2008. Ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν άμεσα και εξαπλώνονται μέσα στις επόμενες μέρες σε όλο τον ελλαδικό χώρο, αποκαϊδια και συντρίμμια στη μνήμη ενός παιδιού που δεν πρόλαβε να ζήσει… Άλλη μια τυχαία εκπυσοκρότηση για κάποιους, άλλη μια κρατική δολοφονία για εμάς.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα δεν εξελίχθησαν ως συνήθως. Το εύρος των κοινωνικών στρωμάτων που βρέθηκαν στο δρόμο και η μεγάλη διάρκεια και αποδοχή των συγκρούσεων, σύντομα έκανε τους πάντες να σιγοψιθυρίζουν τη λέξη εξέγερση. Αυτές τις μέρες όλοι οι απόκληροι της “αγγελικά πλασμένης” δημοκρατίας, αποτίναξαν το ζυγό που χρόνια τώρα τους φορτώνουν. Και η οργή χόρεψε στους δρόμους.
Κι ό,τι εκ πρώτης όψεως φαντάζει ακατανόητο και φοβερό, είναι στ’ αλήθεια το μόνο λογικό. Ο τόσο όμορφος και αποστειρωμένος επίγειος παράδεισός τους, δε μας χώρεσε ποτέ όλους…Δε χώρεσε τα όνειρα των παιδιών που μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο καταπίεσης, απαξίωσης των επιθυμιών τους και είδη βαλμένο σε καλούπια, τους πρόσφυγες και τους μη κατέχοντες που παλεύουν κάθε μέρα για ένα πιάτο φαγητό, τον μηδενισμό τον χουλιγκάνων, τις αξίες των αναρχικών. Κι όλοι αυτοί βρέθηκαν στο δρόμο. Κι όλοι αυτοί οικοιοποιήθηκαν βίαια ότι χρόνια τώρα η εξουσιαστική βία τους στερεί κάθε μέρα, τη ζωή τους, τη ζωή μας.
Ήταν γιορτή. Μια γιορτή χωρίς κάμερες που καταγράφουν την κάθε κίνηση των “ελεύθερων” υπηκόων, μια γιορτή χωρίς βιτρίνες που να σου υπαγορεύουν πως να διασκεδάσεις το ψυχολογικό κενό που δημιουργεί μέσα σου αυτός ο ανούσιος κόσμος. Μια γιορτή χωρίς την ατέρμονη ροή προϊόντων και πληροφοριών στις μεγαλουπόλεις, χωρίς σχολικά κελιά να εγκλωβίζουν την παιδική ανυποταξία. Χωρίς φανφάρες και στολίδια, δίχως να μπορεί να ενσωματωθεί απο τα τσιράκια της κοινωνίας του θεάματος, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους. Ήταν ένα ξέσπασμα της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, του αληθινού ενάντια στον γερασμένο, ψεύτικο, ανύπαρκτο κόσμο σας, τον κόσμο της τηλεόρασης και του καναπέ, ενώ η ζωή είναι αλλού, τόσο τραγικά αλλου…
Και κάποιοι έμειναν να φοβούνται… Έμειναν στην ασφάλεια των σπιτιών τους, στις εικόνες και τα λόγια που μετέδιδαν τρομοκρατημένοι δημοσιογράφοι με φόντο ένα φλεγόμενο τοπίο. Κι αυτοί οι κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι εκεί έξω βρισκόταν το πιο αληθινό και ευαίσθητο κομμάτι της συνείδησής τους, αυτό που πάντα θα θριμματίζει τη φανταχτερή βιτρίνα του ψεύτικου, μήπως και φανεί απο κάτω επιτέλους η ζωή.
Στην φοβερή μας πόλη, όπως κι αλλού στην επαρχία ησακούσθηκαν οι φωνές των προνομιούχων, που για καλή τύχη του τόπου ειδοποίησαν έγκαιρα τους καταστηματάρχες για τα πούλμαν εξαγριωμένων, που είδη κατεύθαναν, είδη είχαν προσπεράσει τα σύνορα έτοιμοι να κάψουν την ωραία, πάντα κοιμώμενη, Λαμία… Ευτυχώς οπλίστηκαν. Οπλίστηκαν όλοι, έτοιμοι αν χρειαστεί, ποιός ξέρει στ’ αλήθεια τι? Ίσως ακόμη και να σκοτώσουν υπερασπιζόμενοι πάντα με καλή χριστιανική ηθική, την ιδιοκτησία τους και αυτή του γείτονά τους…Η απόλυτη ξεφτίλα και συνάμα η αποκορύφωση της μικροαστικής ηθικής και ιδεολογίας…
Έτσι ένα παλιό σύνθημα εμοιάζει πια προφητικό σχεδόν: Αστοί, θα σας φάνε τα παιδία σας… Ειδικά για την ελλαδική πραγματικότητα στην οποία έτυχε να ζούμε, αυτή η θαρραλέα γεννιά του ηρωικού πολυτεχνίου, που ακόμη ξεκουράζει το κουρασμένο της κουφάρι πάνω στις δάφνες του παρελθόντος φέρει τεράστια ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στην ιστορία που ξεπούλησε κομμάτι κομμάτι, ρομαντικοποίησε και έκανε τμήμα της εξουσίας, άφησε να ενσωματωθούν οι αγώνες, να χάσουν την αξία τους, να ανταλλαχθούν με μια θεσούλα στο δημόσιο… Κι έτσι αυτή η εξέγερση δεν ήθελε προτάγματα…δεν παρακάλεσε για ένα κομμάτι ψωμί, δε ζήτησε καλύτερες συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς, μήτε χαρτιά για όλους. Ο καιρός που οι κυρίαρχοι μας κοροϊδευαν με τα γλυκά τους λόγια έχει πια ανεπιστρεπτεί περάσει.
Η εξέγερση αυτή δεν προτίθεται να γίνει βορρά στα δόντια τους, βορρά στα δόντια δεξιών κι αριστερών κομμάτων της κρατικής μηχανής που δε θα δίσταζαν να πουλήσουν και τη μάνα τους ακόμη για λιγάκι παραπάνω εξουσία. Μακριά!
Υπήρχε ένας ποιητής που κάποτε σε άλλη εποχή έγραψε: Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος, βλέπεις. Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους δεν αντέδρασα… Δεν ήμουν μήτε εβραίος. Κι όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε μείνει πια κανείς ν΄αντιδράσει…
Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ,
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ,
ΜΑ ΓΙΝΟΝΤΑΣΤΟ ΔΡΟΜΟ…ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 17:00 ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ